Roodhuiden in witte en woestijnachtige werelden

'Taat, weet je nog die ene jungletrail in Chiang Mai toen we met pro-hikers werden opgescheept? Dat was zó zwaar, maar oh zo gaaf!' En zo begon onze giegelende dialoog op een heldere zondagmiddag vorig jaar zomer. Roos en ik waren net onze lunch aan het verorberen bij 't Kompas aan De Kaag, toen onze Azië-herinneringen voor de 143e keer de revue passeerden. We begonnen spontaan onze lunch te offeren een voorbij zwemmende eenden. 'Roos, hoeveel vrije dagen heb jij nog?' Het antwoord op deze vraag mondde uiteindelijk uit tot de reis waar wij 1,5 week geleden - op 13 maart 2016, exact dezelfde vertrekdatum als toen we 3 jaar geleden naar Azië vertrokken - aan zijn begonnen. Ditmaal behoren Thailand, Cambodja en Indonesië niet tot ons reisschema, maar zetten we voet op Boliviaanse en Peruaanse grond. Hasta la abril!

Sucre
Na een vlucht van een welgetelde 27 uur (Amsterdam, Parijs, Sao Paolo, Santa Cruz, Sucre) kwamen wij aan in 'de witte stad' waar het startschot voor onze reis weerklonk. Sucre is een stadje dat wordt getekend door witte huisjes met rode daken vol vriendelijke loslopende Bolivianen. Na onze aankomst om 18.00u bij Maya Inn hostel werd wel al snel duidelijk dat onze Duolingo-oefeningen niet de broodnodige Spaanstalige kennis had opgeleverd. 'Wow chill, we hebben gewoon een warme douche!' riep ik verrukt bij het zien van de woorden 'Abren' en 'Cierran' op de kraan. Na wild gedraai aan de knoppen bleek dit te gaan om 'open' en 'dicht'.. Enfin! Onze eerste dag werd gevuld met een zelfstandige citytour. Deze bracht ons langs het viewpoint, Mercado Central (waar we onze geliefde fruit juices konden nuttigen mét gratis refill), het Museum of Ethnographics and Folklore, Plaza 25 de Mayo en het Cementario General. Bij deze laatste zijn we alleen niet verder gekomen dan het hek in verband met de dagelijkse siësta. In het kader van inburgering zijn wij toen in het park Fuente del Dicentenario promptverloren zelf in slaap gesukkeld. Altijd fijn met die brandende zon op je witte bolletje.. De dag zijn we geëindigd bij een heuze dinnershow met candlelight waar we in 2u alle soorten Boliviaanse dans voorbij hebben zien schuifelen, stampen en springen onder het genot van een welverdiende pasta.

Uyuni
Door de volgende dag de bus te pakken (9.30u-18.00u) maakten we voor het eerst echt kennis met het landschap: waanzinnig! Uyuni ligt op 3650m hoogte, dus hoe hoger we kwamen des te kaler het werd. Opeens doemde daar aan het einde van de toendrahorizon camouflerend Uyuni op; een vierkant stoffig stadje verdeeld in blokken met soortgelijke barakken. Om eerlijk te zijn is het vergelijkbaar met een concentratiekamp, maar dan zonder de welbekende 'Arbeit macht Frei'. Na de nacht in hotel Avenida te hebben doorgebracht, ging meteen onze 3-daagse jeeptour van start. Ons gezelschap bestond uit een Frans koppel die allebei hun baan hadden opgezegd om te gaan reizen, een oude Fransman die voor Total op zakenreis was, onze driver en onze Engelstalige 26-jarige gids. Al met al een leuke groep! Dag 1 werd gevuld door een bezoek aan oude gestrande transporttreinen, de zoutfabriek, de zoutvlaktes en cactuseiland. Vervolgens hebben we op zo'n 4000m hoogte overnacht in een primitief (maar heel tof!) zouthostel. Op dag 2 trokken we het National Park in om flamingo's te spotten bij de red en blue lagoon en kregen we een voorproefje van de vulkaan te zien. We bevonden ons temidden van ware Mad Max taferelen. Op dag 3 klommen we naar 5000m hoogte om de zonsopgang bij de geisers te bewonderen en om een heerlijke duik te nemen in de hot spring. Nadat we ook nog eens stiekem één voet hadden gezet op de grens naar Chili waar we afscheid namen van het Franse koppel, was onze tour compleet.

Wát een start van onze reis, wát een belevenissen so far. De siësta in het park en de weerspiegelende zoutvlaktes eisten daarentegen wel al snel hun tol.. Wij waren met onze winterse huidjes binnen no time getransformeerd tot zogenaamde 'boiled shrimps', but ay we could be worse :)

Lessons learned:
- De zon is feller dan je denkt ondanks de killere hoogtetemperatuur.
- Als je pasta besteld krijg je er een aardappel bij en vice versa.
- De bussen rijden hier wél op tijd in tegenstelling tot die in Azië.
- Geen Spaans spreken is bij nader inzien zo erg nog niet. Met handen, voeten en een verbrande kop kom je al een heel eind.
- Boliviaanse mensen zijn relatief dik.. We zien ze dan ook de hele dag eten. Disculpe.