Peru: Dry dry desert versus bohemian Barranco

Huacachina
Met Machu Picchu vers in ons geheugen geparkeerd lieten we de lama's en de Inca's achter ons door de nachtbus van Cusco naar Huacachina te nemen (17.30u-10.00u). Bij het uitstappen stonden we direct oog in oog met Peter Parker, een taxichauffeur die zich onder deze naam aan ons voorstelde en die zijn bolide met spinnenwebben (lees: ducktape) bij elkaar hield. Hij bracht ons op miraculeuze wijze naar een oase in een oase, oftewel Casa de Arena in Huacachina. Dit hostel met zwembad heeft zijn roem te danken aan de nachtelijke feestjes waarbij de muziek tot in de ochtenduren doordreunt. Dé perfecte plek om Roos haar 26e verjaardag in te luiden onder het genot van een reeds bekende Pisco Sour. De avond eindigde met de woorden 'Het zwalt vaar..'

In de 24 uur die volgden had onze status weinig vooruitgang geboekt. We hadden het 'geluk' dat de driver van onze sandbuggy zich zo zelfverzekerd voelde, dat hij als een Formule 1 coureur door de woestijn racete met ons (als verschrikte vogeltjes) als bagage. Met een noodgang maakte hij allerlei capriolen over de heuvels, door het zand en in de lucht. Het ging er zo wild aan toe dat mijn gordel zich 4x los wist te wrikken en ik als een gillende keukenmeid vreesde voor mijn leven (zonder gordel kon je echt als een raket uit de buggy gelanceerd worden). Dit overleefd hebbende, duwde de driver ons met onze sandboards van steeds steiler wordende heuvels, waardoor we op natuurlijke wijze een flinke scrubbeurt zijn ondergaan. Onze oren ondervonden hier dagenlang nog de gevolgen van, haha!

De volgende dag wilden we iets risico-armer invullen; een dobberende boottrip langs de Ballestas Islands, een soort Galapagos in het klein. Ondanks de vele zeeleeuwen, pelikanen, andersoortige vogels en de 3 pinguïns ('Just smile and wave boys, just smiiiile and wave'), reikte de grootste bezienswaardigheid tot binnen onze boot. Onze mond viel namelijk open bij het zien van de intens fanatieke toeristen waarvan de linkerhand gevuld was met een camera en de rechterhand met een verrekijker. Doel: zoveel mogelijk selfies maken met letterlijk elk dier dat voorbij kwam vliegen. Wij zijn ook redelijk fanatiek, maar zó erg zijn wij toch niet geweest.. We hebben er smakelijk om kunnen lachen :)

Lima
De hoofdstad van Peru was dan toch echt ons eindstation. Na een relatief korte busrit (4,5 uur) arriveerden wij in Barranco; een populaire bohemian-achtige wijk vol met artistieke artiesten. Mede door het ernaast gelegen strand wilden wij hier in alle rust onze laatste 4 dagen spenderen. Echter, ons kennende, kunnen we niet 4 dagen helemáál niets doen. Dat is natuurlijk zonde. Onze 2e dag hebben we dan ook ingevuld met een inmiddels door ons geliefde Free City Tour door Lima. Ondanks dat wij tijdens onze reizen veelal genoeg hebben aan elkaars gezelschap, hadden we unaniem besloten om vanaf deze tour een metgezel in ons midden te sluiten. Danny Koeman, vrind afkomstig uit onze thuishaven Noordwijk aka toekomstig reisleider in Peru en omstreken, was de uitverkorene. Zijn beginpunt was ons eindpunt; hij was op dezelfde dag in Lima gearriveerd. Ondanks dat de tour tot in de puntjes geregeld was (bezoek aan Plaza de Armas, verschillende kerken, postkantoor, afsluiting met Pisco Sour etc.), werden we meer afgeleid door elkaar; de enthousiaste reisverhalen schoten over en weer. De dag hebben we afgesloten bij een (toch wel heel vette) fonteinshow bij Estadio National.

Met twee dagen resterend was het aftellen geblazen. Wel konden we al een beetje acclimatiseren door de vondst van een nabijgelegen Metro-supermarkt, oftewel de eerste normale supermarkt die wij in 4 weken zijn tegengekomen. We verwenden ons deze dagen met een eigen gecreëerde picknick, bestaande uit normaal stokbrood (whoehoe!), een kuipje Philadelphia en avocado. Smullen! Daarnaast werden we ook nog getrakteerd op een uitsmijter toen we op onze laatste dag op het strand arriveerden; wij troffen namelijk David Hasselhof hardlopend op het strand en baantjestrekkend in de zee aan. Enkel de themesong van Baywatch ontbrak. Bij nader inzien was dit.. Danny Koeman die vanaf dat moment onder onze vleugels werd weggenomen. Vaarwel! Op naar home sweet home!

We zijn inmiddels samen op veel mooie plekken geweest, maar over één ding (één ding? Nee, wij zijn al met al zeer eensgezind) zijn wij het ook eens; de mooiste plek is thuis!

Wist je dat:
- wij ons laatste restje Peruaans geld aan een hoop afgeprijsde paaseieren hebben gespendeerd? Onze handbagage zat er vol mee.
- Danny ons over Chifa's heeft getipt? Dit zijn Chineesachtige restaurants waar je héél cheap rijst met veggies kan eten. Ze waren ons eerder nooit opgevallen, maar ze bleken op ongeveer elke hoek van de straat te zitten. Goh, hadden we dat nu maar eerder geweten.
- wij tijdens onze reis in Zuid-Amerika nooit samen in één bed hebben geslapen, terwijl dat in Azië eigenlijk altijd wel het geval was?
- wij enorm veel waarde hechten aan nacho's met guacamole?
- Zuid-Amerika in praktijk duurder is dan Azië, maar dat wij niet zo gek veel meer kwijt zijn?
- wij wel met het motto 'Alles went, behalve een krent' op pad zijn gegaan?
- dit ook kwam doordat we tijdens onze reis alles doorbetaald kregen (MUWHAHA)
- WIJ ENORM HEBBEN GENOTEN!

Op naar een nieuw wereldwonder samen! Muchos gracias voor het lezen!