Bolivia: Dodemans- en pelgrimstochten

La Paz
Vanuit de 3-daagse jeeptour in Uyuni sprongen we om 20.00u alweer de nachtbus in naar de hoofdstad van Bolivia. Het voordeel van een nachtbus is dat je de kosten van een hostelovernachting bespaard. Het nadeel is echter dat je vaak op een niet-afgesproken tijd op je eindbestemming wordt gedropt. Zo ook in ons geval. Ditmaal werden Roos en ik namelijk vanaf 5.00 's ochtends op het Central Station aan ons lot overgelaten; vermomd als zwervers lagen we tezamen met onze inboedel noodgedwongen op een bankje in een stationshal van 8C omringd door tetterende mannenstemmen die koffie in jerrycans verkochten. GREAT! Na 1,5 uur waren we er door onze gehavende busslaap en de grillige stationshal zo slecht aan toe, dat we onszelf in een zogenaamde radiotaxi hesen op zoek naar een hostel die ons wellicht al kon ontvangen. Onze eerste indruk van La Paz was overigens niet best; een donkere grauwe vieze stad, mannen met bivakmutsen en foute taxi's. Wel hadden we het geluk dat we direct bij het eerste hostel om 7.00u al konden inchecken (de naam Maya Inn ligt hieraan vast ten grondslag). Een diepe slaap volgde bij ons beiden.

Rond 14.00u hadden we eindelijk onze moed weer bij elkaar geraapt om onze poezelige voetjes buiten de deur te zetten. Tot onze verbazing bevonden we ons plotsklaps in een andere wereld. De straat was bezaaid met souvenirs en toeristen alom. Een rondje op de markt bij San Francisco Church deed ons overigens beseffen dat er - naast souvenirs - voornamelijk twee producten in omloop waren; groene gevlochten mandjes en paaseieren. 'Ohja, het is bijna Pasen..' Mijn gedachtes, maar vooral Roos haar zorgen, dwaalden in rap tempo af naar de Death Road. Dat was immers dé activiteit die ons naar La Paz had geleid. Gelukkig kon een bezoek aan outdoor-organisatie Gravity de nodige zorgen wegnemen bij het tonen van alle instructies en equipment. Dit had tot gevolg dat we de volgende ochtend om 7.30u netjes met een helmpje op ons hoofd (en ietwat zenuwachtige trekjes) in de minivan zaten die ons samen met de mountainbikes naar 4600m hoogte bracht.

'Whoeaaaahh!!' Als twee bliksemschichten zoefden we allereerst 22km naar beneden over het asfalt. 'Nou, het is net alsof ik op de scooter zit!' schaterde Roos opgelucht. Deze opluchting verdween als sneeuw voor de zon toen we het eerste proefstukje offroad gingen en onze gids Nathan allerlei verhalen begon te vertellen over mountainbikers die de Death Road daadwerkelijk met de dood hebben moeten bekopen. 'Uh ja, zó heftig had ik het ook niet verwacht..' weifelde ik bezorgd. Voor we het wisten stonden we al aan het officiële beginpunt van de beruchte Death Road. Een 33km lange zandweg vol met stenen, afgronden, scherpe bochten en .. zwaar vrachtverkeer lagen in ons verschiet. Oke *slik*, één diepe teug lucht en gas erop. Onze gidsen Nathan en Juan hielden de groep zo goed mogelijk in het gareel, maar het eerste slachtoffer liet helaas niet lang op zich wachten. Een dame had enkel haar voorrem gebruikt, smakte daardoor met haar hoofd op de grond en werd naar het ziekenhuis afgevoerd. Niet snel daarna volgde slachtoffer nummer 2 die in botsing kwam met een andere mountainbiker. Het gevaar kon je dus elk moment in zijn greep nemen, maar vreemd genoeg was het de barre tocht wel waard. Na enkele uren behaalden wij heelhuids de eindstreep en zaten we als echte fans gekleed in een heus Death Road T-shirt trots aan een verkoelende cola. Check!

Copacabana
De volgende ochtend pakten wij - alsof het een georganiseerde reis was, zo soepel ging het - de bus naar Copacabana. Nadat zelfs de bus op een ludieke wijze over het water was getransporteerd belandden we om 13.00u in onze hotelkamer mét uitzicht over het Titicacameer. HEAVEN! Strandtentjes, zon, dakterrassen, fruit juices en Bob Marley op de achtergrond. Dit hadden we nodig! Na deze zwaar relaxte middag besloten we om voor de volgende dag een dagtrip naar Isla del Sol te boeken. Om 8.30u vertrok de boot op weg naar dit zonovergoten eiland waar een rustieke wandeling op ons stond te wachten. Niets was minder waar. Wat een rustieke wandeling van 2,5 uur met Inca ruïnes als highlights van het noorden naar het zuiden van het eiland zou zijn, werd een pelgrimstocht van 3,5 uur met verlepte ruïnes en de bepakking van enkel 1 zakje chips en 2 flesjes water. Op rantsoen kwam na eindeloze schaduwloze 'Chinese muur'-taferelen dan eindelijk de boot in zicht. Zo euforisch als we waren klommen we in één rechte lijn naar beneden richting de boot, niet direct beseffende dat er verder geen enkele andere toerist was. Tot op een zeker moment onrustige gedachtes ons parten gingen spelen. Een Boliviaanse herder bevestigde ons dat dit de verkeerde haven was. Inmiddels stonden we in de middle of nowhere tussen de grazende ezels en lama's en moesten we als een jekko de terrassen opklimmen *zucht, steun, kreun, wáááter!!* om op tijd bij de goede haven aan te komen. Met een kop zo rood als een boei en een huid zo verschrompeld als die van een fossiel, wisten we op het nippertje de boot terug naar Copacabana te halen.

De volgende dag zaten we (na een ochtendhike naar het Cementary) vastgenageld aan het dakterras met de fruit juice stijf in onze handen geklemd. Die pakken ze niet meer van ons af :)

Wist je dat:
- je streng wordt aanbevolen om enkel gebruik te maken van radiotaxi's in La Paz? Deze zijn te herkennen aan een promobord op het dak met een telefoonnummer. Als je aan andere taxi neemt kan je zowaar in het kidnapcircuit terecht komen.
- wij allebei bij aankomst in La Paz de wc voor andere doeleinden hebben gebruikt? We waren er écht slecht aan toe..
- wij letterlijk 2 uur naar een werkende pinautomaat hebben gezocht in La Paz?
- Roos tijdens de Death Road voor het eerst van haar leven op een mountainbike zat?
- wij ons hierdoor ontzettend stoer voelen wuhaha!