Bali: Boom Boom NadiaRosa!

Vanaf de ferry bij Ketapang Harbour zetten we na een 1u durende boottocht voor het eerst voet aan wal op Bali! Uitspraken als 'De Javaan valt niet ver van de moskee' en de nachtelijke gebeden die via speakers onze slaapkamer binnendreunden, konden wij op moslim-Java achterlaten. We betraden namelijk Buddhistisch-Bali gebied!

We begonnen onze 2,5 weekse Bali avontuur in het noordelijke dorpje Lovina. Dit vredelievende kustdorpje is de dolfijnenspotplek bij uitstek en stond daarom hoog op onze agenda! Door onze ontmoeting met Gedday, een jongeman die ons al met zijn enthousiasme overviel voordat we uberhaupt 1 voet op Lovinase grond hadden gezet, werd ons agendapunt al snel werkelijkheid. Hij bood ons namelijk een waanzinnige deal aan: Bij het boeken van een snorkeldagtrip de volgende dag kregen wij gratis een dolfijnenspottripje + 1 nacht gratis verblijf in Sander Homestay + gratis gebruik zwembad en Wifi bij ernaastgelegen Pulestis + gratis tripje naar Hot Spring. Oke, dit konden wij niet weerstaan! De volgende dag ging de wekker dus alweer om 5.30u om bij zonsopgang met een visser en zijn boot dolfijnen te spotten (nee, ditmaal niet om te hiken!). We waren duidelijk niet de enigen op zee. Op het moment dat de dolfijnen zich lieten zien, doemden overal vissersboten beladen met toeristen op en was de dolfijnenjacht geopend! Bakboord, stuurboord, hijs de zeilen! Het was een onderlinge strijd tussen de vissersboten wie als eerste het groepje opdoemende dolfijnen spotten en wie dan de beste plek bemachtigden voor het maken van foto's. Als twee gelukkige toeristen zaten wij meerdere malen op het winnende bootje, dus met een gelukzalig gevoel en een winnend kiekje op zak keerden wij terug naar onze homestay waar we om 9u werden opgehaald voor de snorkeltrip.

Deze trip bracht ons bij Pulau Menjangan, een klein eilandje ten noord-westen van Bali die bekend staat om zijn 30m diepe steile koraalwand. Voor duikers schijnt dit al helemaal geweldig te zijn! Wij betrapten onszelf erop dat we verwende snorkelaars worden door onze eerste snorkelervaringen in Koh Tao. Het 'Wow!'-effect was namelijk in sterkte iets afgenomen, maar desalniettemin was het wel gaaf om op de rand van de muur met koraal te snorkelen. Ook laten schildpadden zich hier weleens zien, maar die konden wij helaas na deze trip nog niet van ons lijstje schrappen. Een als schildpad verkleedde Gedday die ons een schildpadverzekerde snorkeltrip had beloofd, vonden wij namelijk toch niet turtle-waardig genoeg.

Wel hield de beste jongeman zich aan zijn woord om ons de dag erna hoogstpersoonlijk van een retourtje Hot Spring te voorzien. Samen met zijn vriend transporteerde hij ons per scooter naar deze natuurlijke warmwaterbron. Maar eenmaal aangekomen bleek dat deze bron is uitgebouwd tot waar zwemparadijs! Uiteraard waren alle ogen weer op ons gericht bij het zien van onze (of mijn) blanke lichaam, maar gelukkig lagen de meeste camera's verborgen in de zwembadkluisjes. Na 1u zwembadplezier in het 35C warme water (thank god geen 80C) keerden wij terug naar onze homestay waarbij Roos het voortouw nam. Ze kon de verleiding niet weerstaan om de plaats achter het scooterstuur in te nemen en zo reed ze met de 2m grote beer van een vriend van Gedday achterop weer terug. Dit was nog eens een hi-la-risch gezicht!

Lovina sloten wij af met onze 1e zwicht voor verkoopsmeekbedes. 'Please NadiaRosa, give me some luck! There are not that many customers, so please cheap price for you!' Oke deze vrouw was oprecht aardig, had de grootste glimlach van allemaal, riep al 3 avonden onze naam als we passeerden en ze heeft vanaf nu altijd een logeerbed voor ons klaar staan. Die 2 sarongs die we bij haar hebben gekocht hadden we inderdaad echt niet nodig, maar we gunden haar gewoonweg het geluk!

Na Lovina vervolgden wij onze weg naar het zuidelijker gelegen houtsnijwerkdorp Ubud. Net zoals in Lovina stond ook hier een jongeman te trappelen om ons naar zijn homestay te verwijzen voordat wij uberhaupt met beide benen de minivan uit waren gesprongen. Zonder ook maar ergens naar om te kijken lieten wij ons door Adi meevoeren.. naar een paradijsje! Bovenste verdieping met een heerlijk schone en ruime kamer met openslaande deuren naar onze eigen veranda en met als uitzicht de skyline van Ubud. Prrrrima! Die middag namen we meteen een kijkje in Monkey Forest waar de apen je letterlijk om de oren vliegen. Houd je zonnebril en al je etenswaren achter slot en grendel in je tas, want die rakkers pakken je! 's Avonds liepen we, na onze overheerlijke vega-maaltijd, tegen een Legong Dance voorstelling aan. Ja hoor, dat pastte nog wel in ons schema! Het daaropvolgende uur zaten we met grote ogen naar het liefdesverhaal tussen Rama en Sita te kijken die voor ons ten tonele werd gebracht. De spelers beschikten over volledige beheersing van hun lijf en het verhaal is tot in de kleinste details uitgewerkt. Heel mooi!

De dag daarop volgde het heldhaftigere werk en iets wat we in Thailand al wilden doen maar door het droge seizoen onmogelijk was: Raften! Samen met 2 Californian girls hadden we de ruigste van de 2 mogelijke raftrivieren uitgekozen, dus de gids kon zijn geluk al niet op toen hij de samenstelling in zijn raft zag. Instructies als 'When I scream 'BOOMBOOM!', you've to lie down!' waren dan ook niet overbodig. Uiteindelijk was de 2u durende tocht fantastisch! Veel gelach, gegil en 'we're going to die!!'-kreten van de Californians kenmerkten de inderdaad ruige tocht die eindigde in een val van 4m. Na deze spierpijn opwekkende activiteit vonden wij het tijd om de Balinese massage uit te proberen. Na 5min naakt op een bedje te hebben gelegen (op een zwart onderbroekje na) kwamen we erachter dat deze massage wordt gekenmerkt door de ladingen olie waarmee je werd overgoten en... de pijn! Auw! Dit was helemaal geen relaxing massage! Drie dagen later liepen we nog krom met een beurse rug... Of dit nu hoort bij een Balinese massage blijft tot op de dag van vandaag nog steeds de vraag. Geen massages meer voor ons in ieder geval!

De 3e dag in Ubud hebben we ingevuld met het kopen van de resterende 10kilo aan souvenirs bij de Ubud Market. Hier ontmoetten we tevens onze driver Koman die de volgende dag als onze prive-chauff functioneerde en ons via de Buddha2Buddha-fabriek (waar ze de armbanden overigens met een schrale korting verkopen, beetje jammer) en Tanah Lot in Kuta afzette.

Over Kuta hadden wij gemixte verwachtingen. Sommigen vinden het hier geweldig wegens het bruisende uitgaansleven en anderen weten niet hoe snel ze weer de hort op moeten op zoek naar het echte Indonesie. Wij behoren uiteindelijk tot de 1e groep! Wegens de tip over Losmen Arthawan (die alleen onder locals bekend is) van onze karaokefriends uit Jakarta en de vondst van vega-Rainbow hebben we ons verblijf in het relatief dure Kuta nog best goedkoop kunnen houden. Dat maakt het voor ons natuurlijk ook alleen maar leuker! Op het strand konden we ons geluk ook al niet op toen we op onze 1e middag een VIP-flyer van disco Skygarden in onze handen gedrukt kregen met daarop de magische woorden: 'From 9 till 11 PM free cocktails for women!' Je begrijpt, wij zaten alle 4 de avonden stipt om 9PM in startposities aan de bar te wachten op ons startschot! Hier hebben we ons prrrrima vermaakt en we sprongen al helemaal uit onze panty toen The Partysquad met 'Wat wil je doen dan!' door de boxen dreunde! Die middag liepen we tevens ook onze Californian raftgirls weer tegen het lijf met wie we direct afspraken om 2 dagen later naar Uluwatu te gaan. Eerst was het namelijk tijd om Roos volledig te zien opbloeien tijdens onze geboekte horse riding trip bij zonsondergang. Samen met haar Pancho raasde ze over het strand met een glimlach van oor tot oor! Het was even een gemist momentje van thuis voor haar. Ondanks dat ook ik opgegroeid ben met paarden bij huis, ging mijn liefde meer uit naar de quads die we ook op het strand zagen rondscheuren. Maar samen uit, samen thuis, dus ook ik zat na 10 jaar weer opgezadeld op grote Suzan. Even wennen was het wel, maar het ging! Tot ongenoegen van Roos moesten we na 2u toch afscheid nemen van onze paarden, maar genieten was het wel en zeker voor twinkelend paardenmeisje Roos :)

Zoals afgesproken vertrokken wij de volgende dag er met de Californians en een driver op uit om de omgeving rondom surfers paradise Uluwatu te verkennen. Onze 1e stop was bij het (door onze Bali-bastard lovende) Padang Padang Bai. Een prachtige bounty bai verstopt tussen de rotsen, maar het water stond zo hoog dat de zonaanbidders hun spullen moesten redden als er een golf aan kwam. Niet echt ideaal voor ons dus! Daarna vervolgden we onze tocht naar een plek waar elke jonge surfer jaloers op zou zijn: Blue Point! Alleen de meest ervaren surfers (wij hebben alleen 35+ mannen het water in zien gaan) durven hier hun board in zee te leggen om golven van >5m hoog te pakken. Wij konden dit tafereel enkel van een afstandje en met een open 'Woooow!'-mond bewonderen. Echt om kippenvel van te krijgen! Na nog 3u gestrekt op een strandbedje te hebben gelegen op Balangan Beach, was het weer tijd om ons van onze culturele kant te laten zien. Op naar de op de rotsen gelegen Uluwatu tempel en de Kecak firedance voorstelling bij zonsondergang. Na deze wederom bijzondere gewaarwording was het tijd om afscheid te nemen van de Californians die de volgende dag zouden vertrekken. We weten jullie nu in LA te vinden girls! Na het zien van al die talentvolle surfers vonden wij het de volgende dag ook hoog tijd om onze surfskills bij te spijkeren (of uberhaupt te doen ontstaan..). 1 surfboard, 1u surfles van een surfleraar en daarna onbeperkt met je board spartelen heb je namelijk al voor 4euro! En ja hoor, na een paar verwoede pogingen voelden wij ons al koningin van de swell en surften we zo Kuta uit...

... En Gili Trawangan in! Dit prachtige eiland, die samen met Gili Meno en Gili Air het trio Gili's maakt, is het mooooooooiste eiland wat wij ooit hebben gezien! Met zijn heldere azuurblauwe zee, parelwitte stranden en.. motorloos verkeer. Geweldig! Dit eiland is zo klein dat je binnen 1u het eiland hebt rondgefietst en daarom zijn motorvoertuigen verboden. Enkel per boot, fiets, benenwagen of paard en wagen wordt men van A naar B vervoerd. Als echte Nederlanders kozen wij ervoor om op Koninginnedag het eiland rond te fietsen in oranje kledij. Lang leve de koning(in)! Tijdens deze tour fietsten wij langs verlaten strandjes (ze bestaan!) en langs allerlei waanzinnige houten hutjes, zowel tussen het groen als in de zee. 's Avonds hebben we genoten van 'Ted' in de openluchtbioscoop aan het strand. Nog zoiets wat ze in Noordwijk ook wel zouden mogen introduceren! Als klap op de vuurpijl hebben we dag erna met gigantische turtles gezwommen (afstrepen die handel!) HIHAA! We konden het namelijk toch niet laten om nog een snorkeldagtrip te boeken die ons langs alle Gili's voer en o.a. stopten bij Turtle Island en Coral Reef (het Wow!-effect was terug! Dit was NOG mooier dan de koralen bij Koh Tao en Pulau Menjangan)! Na 's avonds ook nog met de handjes omhoog te hebben gezwierd bij een live bandje op het strand, kan voor ons dit eiland niet meer stuk. Gili, we serious love you!!

Om onze laatste 3 stranddagen te slijten hadden we gekozen voor Sanur Beach, 5km verwijderd van airport Den Pasar. Dit is een kustplaats waar alle gepensioneerde decadente Westerlingen hun geld verbrassen aan veel te dure wijntjes, aangezien er verder niets te doen is. Perfect voor ons, want dan werden wij ook niet in de verleiding gebracht om nog meer activiteiten te gaan boeken. Dit waren dus 3 dagen van volledige ontspanning.

Vanaf Den Pasar hadden wij gisterochtend een korte vlucht naar Jakarta (we zijn zo stupido geweest om onze retour NL vanaf Jakarta te boeken). Gisteravond hadden we onze laatste avondmaal in het restaurant van de karaokende familie en dan is het vandaag toch echt tijd om naar huis te gaan! De afgelopen 2 maanden voelt voor ons aan alsof we een jaar van huis zijn geweest, doordat we zo-veel dingen gedaan en gezien hebben. Onze eerste stap buiten Europa betekende voor ons direct honderden kilometers dwars door Thailand, Cambodja en Indonesie. We doken regelrecht in het onbekende, maar ons natuurlijke kompas wees ons de juiste richting. Ons contact met beide thuisfronten, vrienden en familie gaf ons moed, kracht en doorzettingsvermogen om door te gaan met hetgeen waar wij voor waren gekomen. Maar uiteindelijk is niets zo fijn om te weten dat je mensen mist die je liefhebt en dat jij thuis ook gemist wordt. Het is dus de hoogste tijd om vanavond richting huis te keren en wel met een fantastische ervaring op zak die niemand ons meer kan afpakken. Maar onthoud: Hoe het klokje thuis tikt, tikt het nergens!

Terima Kasih voor het volgen van onze blog! En voor de anonieme lezers die zich kenbaar willen maken: Tot over 25u op Schiphol!

Liefs.


Wist je dat...
- Het beest die onze nieuwsgierigheid 's nachts aanwakkerde met zijn 'Ahoh!'-kreet in zowel Thailand als Indonesie een heuze Tokeh (familie gekko) is?
- En dat we later ontdekten dat Tokehs 30-40cm groot worden en dat daar de lange onbekende staart afkomstig van was die zich onder ons bed in Pai bevond?
- De 7-Eleven in Thailand voor ons heilig was voor onze ontbijtjes, maar dat deze in Indonesie vrijwel nergens te bekennen is?
- We versteld staan van onze eigen hikingkwaliteiten en we van tevoren nooit hadden gedacht dat dit zo'n sportieve vakantie zou worden?
- We in Thailand genoten hebben van onze favo maaltijden 'Sweet and sour met rijst' en 'Yellow curry met rijst' en dat we deze combi toch wel misten in Indonesie?
- Wij totaal geen sporen van voedselvergiftiging, diarree of andere ellende hebben vertoond? Misschien is dit te wijten aan ons vegetarische (geen vlees/vis) menu.
- Ondanks de ijsblokjeswaarschuwingen en 'je moet niet van de straat eten'-signalen wij dit toch allemaal gedaan hebben?
- We ons in Indonesie voorstelden als Nadiarosa (Nadi+Roos)? Zij is een beroemde zangeres in Indonesie, dus er verscheen al snel een glimlach op de gezichten.
- We in Gili door 2 jongens waren aangesproken met de openingszin: 'The dancefloor was all yours in Kuta!' Zij bleken ons schijnbaar te herkennen uit discotheek Skygarden...
- We in Thailand de meeste hostels 1 dag van tevoren boekten via internet, maar dat we dit in Indonesie geen enkele keer hebben gedaan?
- We gedurende onze hele reis geen voet hebben gezet in de McDonalds, KFC of Burger King? We hebben enkel 1x een ijsje gekocht in de KFC om van de Wifi te snoepen.
- We ook tijdens deze he-le reis, van begin tot eind, geeeeeen make-up hebben gedragen? Dit moet een verschrikking zijn geweest voor alle inwoners.

- Maar bovenal dat wij samen een TOP-backpackteam vormen! Tijdens de gehele reis wisten we wat we aan elkaar hadden, waren de rollen toch wel duidelijk maar effectief verdeeld en hebben we 0x ruzie gehad. We zijn allebei ook zo makkelijk in de omgang ;)